Άδεια ποτήρια
Ήταν αργά,περασμένες τρεις.Κοιτούσε ανήσυχα το ρολόι σαν κάτι να είχε πάει λάθος.
Έβρεχε ασταμάτητα απ'το απόγευμα και έτσι έμεινε μέσα όλο το βράδυ.Έκανε κάποιες μικροδουλειές στο εργένικο της διαμέρισμα,όμως τώρα ο ύπνος δεν ερχόταν.Αν ο προσφιλής της νυχτερινός περίπατος δεν είχε αναβληθεί,θα την αποκοίμιζε η κούραση απ'την πεζοπορία ή τα όμορφα πρόσωπα των περαστικών που θα της είχαν εντυπωθεί στη μνήμη.
Τίποτα απ'αυτά δεν υπήρξε.
Στριφογύριζε στο κρεβάτι της κοιτάζοντας το λευκό ταβάνι.Κάτι την βασάνιζε,ήθελε να μιλήσει σε κάποιον,στον οποιονδήποτε.
Σηκώθηκε,ντύθηκε πρόχειρα και βγήκε στη Λένορμαν να βρει τηλέφωνο.Το περίπτερο ήταν κλειστό,ευτυχώς όμως πιο πέρα είδε ένα καρτοτηλέφωνο που λειτουργούσε.Έψαξε στο παλτό της,βρήκε μια τηλεκάρτα και άρχισε να πληκτρολογεί ένα-ένα τα νούμερα.
Στο τρίτο ψηφίο σταμάτησε,δεν ήξερε πώς να συνεχίσει.Αισθανόταν πως δεν υπήρχε κανείς να την ακούσει,να του πει αυτά που την έπνιγαν.
Ίσως μόνο ο έρημος δρόμος μπορούσε να καταλάβει.
Ξαναπροσπάθησε,όμως πάλι δίστασε.
Έμεινε για λίγα δευτερόλεπτα έτσι,ακινητοποιημένη με τα δάχτυλα της να ακουμπάνε ανεπαίσθητα τα πλήκτρα.
Προτού κρεμάσει το ακουστικό,οι λυγμοί της δεν την άφησαν ποτέ
ν'ακούσει το βούισμα του.
Την ξέρω χρόνια,δεν έτυχε όμως να μου αναφέρει το περιστατικό,παρά μόνο πρόσφατα,όταν στη διάρκεια μιας κουβέντας που είχαμε,και ενώ τα πίναμε,τη ρώτησα πώς γίνεται να είναι τόσο αυτάρκης,να δείχνει άτρωτη και απρόθυμη να ανήκει κάπου και να μοιράζεται.Από που αντλούσε τη δύναμη να υπομένει το μονήρη βίο της;Υποψιάζομαι πως αν δεν ήταν το αλκοόλ που της έλυσε τη γλώσσα και η κοινή μας αγάπη γι'αυτό,δεν θα μου φανέρωνε τίποτα."Τι μου θύμισες τώρα,μάτια μου.Ορκίστηκα να μην το ξαναπεράσω,άντε τώρα στην υγειά σου"μου είπε καθώς αδειάζαμε το τέταρτο ποτήρι απ΄το πεπαλαιωμένο Jameson.
Ξαφνικά ένιωσα μια απέραντη στοργή γι'αυτή τη νεαρή γυναίκα,τη φαντάστηκα να στέκεται ολομόναχη μέσα στη νύχτα,λίγο πάνω,λίγο κάτω απ'τα είκοσι,παραδομένη στη δυνατή νεροποντή και μόνο αυτό που κυλούσε κάτω απ'τα μάτια της,δεν ήταν οι σταγόνες της βροχής.
"Στην υγειά σου και σε σένα,καλή μου φίλη"
posted by still ill @ 10:22 AM
4 Comments:
Κάτι τέτοιες στιγμές μπορούν να δέσουν βαθυά ανθρώπους για μία ζωή ολόκληρη. Στην υγειά των φίλων λοιπόν, στα καλά και προ πάντων, στα κακά. :-)
This comment has been removed by a blog administrator.
Mindstripper,a friend in need is a friend indeed.Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο μαζί σου,είναι όμως και κάποιες στιγμές που νομίζω πως κανείς δε μπορεί να καταλάβει τον άλλον γιατί ο καθένας μας ζει τη δική του κόλαση.Έτσι πολλές φορές νιώθω να ζηλεύω αυτούς που πατάνε γερά στα πόδια τους,χωρίς άλλα ερείσματα,δίχως τους δεσμούς της φιλίας και όλα αυτά που τους καθιστούν ισχυρότερους.Απαντάω και σε σένα Κοκοβιέ μ'αυτά ώστε να μην ανησυχείς:)The story of OUR lives!
Θα τα πούμε σύντομα.
Εγώ πάλι Still Ill μου, χειρότερη κόλαση από το να μην έχω φίλους εφ' όρου ζωής δεν μπορώ να φανταστώ και σου μιλώ ειλικρινά (σε συνδυασμό με μία γερή κράση και με καλή υγεία - να μην ξεχνιόμαστε).
Οι περισσότερες "ισχυρές" προσωπικότητες που έχω γνωρίσει μέχρι τώρα στη ζωή μου, κατερίφθησαν στην πορεία, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Πράγμα που συμβαδίζει με την πάρα πολύ σωστή σου παρατήρηση, πως κανείς δε μπορεί να καταλάβει τον άλλον γιατί ο καθένας μας ζει τη δική του κόλαση.
Μεγάλη κουβέντα ανοίξαμε βέβαια τώρα, πόσο να την αναπτύξει κανείς με μια οθόνη κι ένα πληκτρολόγιο... Πάντως είμαι σίγουρη ότι κατάλαβες πολύ καλά τί θέλω να πω. :-)
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home